Vorige week was het weer groot feest op school; de Koningsspelen en daaraan voorafgaand een ontbijt met de hele school in de gymzaal. Het ontbijt werd geleverd door Jumbo en bevatte van alles en nog wat; beschuit, brood, melk, appels en beleg zoals jam en smeerkaas of hagelslag. Gelukkig waren de cupjes met pindakaas en hazelnootpasta van tafel gehouden zodat dit beleg in ieder geval niet voor allergische reacties zou zorgen, ook voor andere kinderen met een pinda- of notenallergie. Toch moest Tess haar eigen ontbijt meenemen, omdat in haar geval het brood, de boter en het beleg niet gegeten konden worden. Nu is ze dit gewend; ook met de Paaslunch nam ze haar eigen broodjes mee. Maar waar ik een jaar geleden nog aandachtig een mandje of doosje vulde met allerlei lekkers en dit ook nog versierde in het thema benadrukte Tess dit jaar dat ik er vooral niet teveel werk van moest maken. Gewoon twee broodjes smeren en die in haar broodtrommel stoppen. Geen extra servetten, oranje lintje of daarvoor een paasbloemetje; vooral “niet opvallen” was haar thema. Gek genoeg vergat ik haar te vragen naar de reden waarom ik mijzelf die extra aandacht kon besparen. Ik dacht nog wel “oh, jammer”, omdat het altijd wel leuk was om iets speciaals te verzorgen. Het leek wel alsof zij mijn gedachten kon raden……

Haar antwoord volgde niet veel later vanzelf. Er wordt blijkbaar volgens haar tijdens dit soort feestdagen toch wat gek gereageerd op haar afwijkende tasjes of broodtrommels met versieringen. Zo wordt er regelmatig gevraagd”wat heb jij nu allemaal bij je?”of “wat heb jij veel meegenomen zeg!”. Niet verkeerd bedoeld waarschijnlijk door de betreffende kinderen maar opmerkingen van andere kinderen worden nu wel door haar zo opgevat. Het blijft een lastig thema en wikken en wegen voor een ouder wat je in zo’n situatie het beste kan doen. En ieder kind reageert nu eenmaal anders.

Had ik haar misschien moeten uitleggen dat het niet erg is om anders te zijn dan de rest? Sterker nog, dat het juist ook haar kracht kan zijn? En dat zij ook best mag genieten van een feestelijk ontbijt met haar eigen lekkernijen ook al zien die er anders uit dan de maaltijden van de omstanders? Ik had haar kunnen zeggen”als ze lachen om jou omdat je anders ben kun jij naar hen lachen omdat ze allemaal hetzelfde zijn”. Maar nee, zo reageerde ik niet. Ik kon mijzelf ook eigenlijk heel goed in haar gedachten verplaatsen.

Want oh, wat wil je graag als kind met een voedselallergie soms hetzelfde zijn als alle andere kinderen en gewoon kunnen aanschuiven aan tafel zonder te moeten opletten of je eigen tasje te moeten openen. En dus smeerde ik gewoon twee broodjes met jam en worst en pakte haar broodtrommel zorgvuldig in.

IMG_5396